نقضِ گفتمانِ دیالکتیک در درام مدرن و پُست مدرن

در آغازی ترین گام های تغییر منظر ادبیات نمایشی از لحاظ ساختمانی میتوان به فروپاشی ساختمان سینوسی ارسطویی به شکل کامل اشاره کرد. الگوی شکل گیری درام کلاسیک که مبتنی بر الگوی مثلثی است و شامل مشغله های زیستی، داستان ها و طرح و شخصیت به شکل یک روایت کلان میباشد در این دوران جای خود را به تئاتر مبتنی بر الگوی باز شامل ریتم های زیستی و تاکید بر خصوصیت ها و وضعیت ها به جای شخصیت ها و طرح های نمایشی می دهد. بنابراین درام در اوخر دوران مدرن و پست مدرن دیگر در پی طرح و فضا و شخصیت و بیان نمایشی قصه نیست چرا که روند تحولات مدرنیستی و پست مدرنیستی تمامی هویت انسانی را مخدوش نموده و او را بدل به موجودی تک ساحتی و تک افتاده نموده است.